Meðan við fullmönnum ekki leikskólana, falla aðrar hugmyndir um sjálfar sig

     Ég á svolítið erfitt með að skilja hvert þær stöllur Sigrún Elsa Smáradóttir og Bryndís Ísfold Hlöðversdóttir hafa verið að fara í fjölmiðlum undanfarna daga.  "Mömmugilda" er titill á pistli Bryndísar í Fréttablaðinu föstudaginn 7. mars.  Hún finnur heimgreiðslum til foreldra allt til foráttu.  Það er verið að binda konur heima "á bak við eldavélina" eins og einn fyrrverandi ráðherra komst að orði fyrir nokkrum árum síðan.  Er álitið á sjálfsmati kvenna ekki meira?  Var barátta rauðsokknanna til einskis?  Var kvennalistinn flopp?  Borgarstjórinn er málaður upp sem karlrembusvín, sem telur að staða konunnar sé inni á heimilinu.  Við sama tón kveður í grein Sigrúnar Elsu í Morgunblaðinu þennan sama dag, "konurnar heim og ekkert vesen".  Sú hugmynd að greiðslujafna þjónustuna, burtséð frá því hver veitir hana er að mörgu leyti góðra gjalda verð.  En hún leysir ekki vandann ein og sér.  Ég veit, að konur eru sem betur fer fæstar með svo lítið sjálfsmat, að þær geti ekki með glans, verið á vinnumarkaðnum, eignast öll þau börn sem þær langar til, og nú, þökk sé borgarstjóra, verið heima með þau (eða útvegað sér úrræði á eigin spýtur) eins lengi og þær langar til.  Og hver segir að þetta geti ekki eins verið faðirinn?  Hefur þetta kannski eitthvað með launajafnrétti að gera?  Það sem málið snýst um, er að að er verið að gera fólki kleift að finna önnur úrræði.  Greiðsla upp á 50.000 á mánuði gæti kannski gert það kleift fyrir einn eða fleiri að fá sér a-pair, eða ömmu/frænku sem hætt er að vinna.

 

     Staðreyndin er sú, að þó orðin séu falleg um að það þurfi fleiri leikskólapláss, fjölga úrræðunum, þá er veruleikinn ekki eins fallegur.  Það er ekki nóg að fjölga leikskólaplássum og dagmæðrum, það þarf að manna það sem fyrir er.  Og á meðan þeir leikskólar sem fyrir eru, eru ekki fullmannaðir og senda þarf börn heim í hverri einustu viku, þá er enginn tilgangur með því að hraða uppbyggingu nýrra.  Leikskóli er ekki bara hús/steinsteypa, leikskóli er að stærstum hluta fólk, og þegar það fæst ekki, þá er byggingin tilgangslaus og biðlistarnir lengjast eftir sem áður.

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 9.3.2008 kl. 14:30]

Vel að orði komist.

[Rósa Aðalsteinsdóttir, 9.3.2008 kl. 17:31]

Sæl og blessuð. Ég skil ekki af hverju konur mega ekki velja hver fyrir sig hvort þær vilja þyggja greiðslur og verið heima. Hvernig er hægt að binda þær á bak við eldavélina??  Mér fannst þetta flott hjá borgarstjóranum og hann veit að konur hljóti að geta vegið og metið sjálfar hvort þær vilji fara þessa leið eða ekki. Viltu kíkja í gestabókina þína. PLEASE.

[Sigríður Jósefsdóttir, 9.3.2008 kl. 18:20]

Takk fyrir það Ásthildur mín, og Rósa, varðandi gestabókina mína, þá er svar í gestabókinni þinni.  Kveðjur,

[Rósa Aðalsteinsdóttir, 9.3.2008 kl. 19:17]

Sæl aftur tengdafrænka. Ég er sammála Ásthildi að þetta var magnaður pistill. Búin að skrifa í tvær gestabækur. Kærar kveðjur til frændfólksins.

[Svava Rán (IP-tala skráð) 11.3.2008 kl. 09:57]

Sæl Sigga.

Gaman að sjá nýtt blogg hjá þér, en ég held bara að ég sé miklu meira sammála þeim stöllum í Fréttablaðinu heldur en borgarstjórnarapparatinu.  Síðan vil ég benda á að á meðan við höfum skilgreint leikskólann sem fyrsta skólastigið, þá hljótum við á sama tíma að gera þá kröfu að allir þeir sem óska eftir því að barnið sitt gangi í leikskóla eigi kost á því.  Ég held að ef að um starfsmannakreppu væri að ræða á grunnskólastiginu myndi ekki nokkrum manni detta til hugar að leysa hana á þennan hátt.  Það sýnir í hnotskurn þann mun sem er í hugum fólks gagnvart þessum skólastigum.

Varðandi það að þetta sé val foreldra þá held ég að þessi 50 þúsund kall sé ekki úrslitaatriði ef fólk hefur á annað borð ákveðið að vera heima hjá barninu sínu. Því hverjir eru það sem geta leyft sér það?  Eru það ekki foreldrar þar sem annar aðilinn er í hálaunastarfi?

Í einu er ég sammála þér, það er að setja stærri hluta fjármagnsins í innra starfið en ekki í leikskólabyggingarnar sjálfar.  Við Íslendingar höfum stundum farið offari í einhverjum arkítektúr fyrir þessar leikskólabyggingar.

Það eru sveitarfélögin sem greiða laun leikskólastarfsmanna og á meðan að þeim er eins illa búið hvað varðar skiptingu skatttekna verður ekki séð að úr rætist með launahækkanir.  Spurning hvort að mætti ekki ráðast að rót vandans heldur en að vera eilíft að setja plástra á sárið.

[Skúli Freyr Br., 11.3.2008 kl. 18:56]

Ég er fyllilega sammála Svövu um að auðvitað þarf að ráðast að rót vandans, þ.e. að manna leikskólana. En svo getur maður spurt: "Hvers vegna er ekki hægt að manna leikskólana?".

Því geta þeir sem eru búsettir á Íslandi svarað betur en ég. Mig grunar þó að það hafi eitthvað með aðstæður og kjör að gera, án þess að ætla að hengja mig uppá það. En ef það er raunin, myndi ég segja að þessi lausn væri góð - hér og nú, enda verður hitt ekki leyst nema til lengri tíma!

Tvennt vil ég til viðbótar benda á í þessu sambandi.

Annað er það hvað það gefur foreldri og barni að hafa tækifæri til að vera heima. Leikskólar eru allra góðra gjalda verðir, en í þjóðfélaginu í dag vantar ansi mörg börn einmitt þá nálægð sem þessi möguleiki býður uppá. Svo geta menn skeggrætt um það hvort upphæðin sé nógu há, það er önnur saga.

Hitt er það það sem Sigríður réttilega benti á: "Hver segir að það sé mamman sem þarf að vera heima með barnið? Af hverju ekki pabbinn? Hér í Danmörku er fæðingarlorlofskerfið hugsað á aðeins annan hátt en heima, sem gerði það að verkum að ég tók 8 mánaða fæðingarorlof með öðru barninu mínu og 9 mánuði með hinu, meðan mamma þeirra tók 3 og 4 mánuði. Og ég get sagt ykkur að þetta er það besta sem ég hef á ævinni gert!

[Svava Rán (IP-tala skráð) 17.3.2008 kl. 19:17]

Sæl og blessuð Sigga, þú ert greinilega í bloggstuði þessa dagana, gott hjá þér.  En mér finnast það nú ekki góð rök hjá þér að segja að aðrir hafi misskilið allt eins og þú skrifar í gestabókina á fjölskyldublogginu okkar.  Þ.e. þessa hugmynd borgarstjórnar um heimgreiðslur, bara af því að ég hef ekki sömu skoðun á því og þú.  Svona til að upplýsa þig þá hef ég ýmis rök fyrir minni skoðun. Þó svo að ég sé stödd erlendis núna, þá hef ég mjög mikið fylgst með þessari umræðu heima.   Fyrir það fyrsta þá er þetta ekki ný hugmynd.  Þetta fyrirkomulag hefur verið í gangi í Noregi í 10 ár og þykir ekki hafa gefið góða raun. M.a. gagnvart börnum innflytjenda og reynslan er einnig sú að konur af erlendum uppruna hafa í stórum hluta þegið þessar greiðslur og valdið einangrun þeirra frá vinnumarkaði og samfélagi.  Nú er svo komið að Norðmenn vilja hætta þessum greiðslum en það er ekki hægt strax, þar sem dregið var úr uppbyggingu leikskóla þegar þessar heimgreiðslur hófust.  Þeir eru því fastir í ákveðnum vítahring.  Það er ansi auðvelt að segja að þetta ætti ekki að vera svona eða hinsegin, þegar aðrar þjóðir hafa farið þessa leið og tölurnar sýna að það eru fyrst og fremst  konur sem eru heima og einangrast frá samfélaginu og einnig að það eru börn þeirra sem hafa goldið fyrir það, oft á tíðum nýbúabörn sem fara á mis við þann þroska og tungumálakunnáttu sem þau myndu annars öðlast í leikskólanum.  Börn sem fyrst fara að taka þátt í samfélaginu þegar þau hefja grunnskólagöngu.  Það er klárlega óhætt að álykta að aðgerðir sem þessar geti leitt af sér og viðhaldi launamun kynjanna og öðru kynbundnu misrétti á vinnumarkaði.  Það var líka athyglisvert að sjá að þú sjálf talar um það að foreldrar fengju ömmur og frænkur til að vera með börnunum, en ekki afa og frændur, þannig að þú sérð sjálf hvernig landið liggur.  Ósjálfrátt kemur þetta kyn upp í hugann þegar talað er um gæslu á börnum.

Þarna er aðeins verið að bjóða foreldrum sárabætur, fyrir það að hafa ekki næg leikskólapláss fyrir öll börn.  Í stað þess að vinna í rót vandans með betri launum og starfmannaaðstöðu.

Hitt er síðan annað mál að ég er fyrst manna til að taka undir það að ríkið ætti að sjá til þess að allir foreldrar geti verið meira með börnum sínum, fyrstu ár þess, og það gerum við með lengingu  fæðingarorlofs fyrir báða foreldra, eins og reyndar er nú þegar til staðar í ríkisstjórnarsáttmálanum.  Burtséð frá því hvort foreldrar búi á svæði þar sem næg leikskólapláss eru til staðar eða ekki.  Þar með gefum við öllum foreldrum og börnum kost á samverustundum og eftir að fæðingarorlofi lýkur hafa foreldrar þann rétt að hverfa til fyrri starfa á vinnumarkaðnum, sem er gífurlega mikilvægt í þessu samhengi, en með því að þiggja heimgreiðslu Reykjavíkurborgar, hefur þú engin rétt á að hverfa í fyrri starf þegar þú loksins færð leikskólaplássið.

Ég gæti haldið áfram.......en læt hér staðar numið.

Bestu kveðjur,