Bjarndýr í Fljótavík e. Jósef Hermann Vernharðsson

Jósef Hermann Vernharðsson við sumarbústað sinn á Brekku í Fljótavík

 

Eftirfarandi frásögn skráði faðir minn, Jósef Hermann Vernharðsson af komu bjarndýrs í Fljótavík vorið 1974.

Það var árið 1974, 18 maí sem nokkrir aðilar, Jón Gunnarsson, Ingólfur Eggertsson og Helgi Geirmundsson fóru á bátnum Sigurði Þorkelssyni til Fljótavíkur,  með vél til að setja í jeppa sem stóð við neyðarskýli Slysavarnarfélagsins og var notaður til að flytja farangur sem fólk hafði með sér, fram að sumarbústaðnum sem byggður var á Atlastöðum nokkrum árum fyrr. Með þeim í för var kona Ingólfs, Herborg, sonur þeirra Hörður (f. 6.júlí 1958,15 ára), sonur Helga, Helgi (f. 22.febrúar 1963, 11 ára) og sonur Jóns, Magnús (f. 6.des. 1963, 10 ára).
 
Eftir landtöku héldu þau rakleiðis fram að Atlastöðum til að taka upp   nesti og hita kaffi fyrir hópinn. Þeir drösluðu vélinni í land og upp í jeppann,  en þegar þeir voru langt komnir að tengja vélina, lítur  Jón upp úr vélarhúsinu og segir við félaga sína, “nei sjáiði nú þennan”, þegar þeir líta upp, sjá þeir hvar fullvaxinn ísbjörn stendur skammt frá þeim. Og nú voru góð ráð dýr! Það var þeim til bjargar að björninn var jafn hissa og þeir og þannig gafst þeim tóm til að skjótast inn í skýlið og grípa með sér byssu sem þeir höfðu haft með sér, en skotin voru í úlpu sem var neðar á kambinum.
Björninn var hinn rólegasti og kannaði svæðið, hnusaði af útvarpi sem var þar í gangi, át appelsínur sem voru í poka á kambinum og ráfaði síðan dálítið um.
 
Þegar þessi staða var komin upp var úr vöndu að ráða. Von var á drengjunum til baka að kalla á þá í mat og hvað myndi þá verða um þá ef þeir hefðu mætt birninum. Ekki er hægt að lýsa í orðum þeirri sálarangist sem greip mennina í skýlinu meðan þessi atburðarrás átti sér stað, ef dýrið rásaði frá í áttina að bústaðnum. Ræddu þeir saman um hvað skyldi taka til bragðs. Ekki mátti tala, ganga um eða horfa út um gluggann, því þá gæti bangsi orðið þeirra var.
 
Talstöð var í skýlinu og kallaði Jón á loftskeytastöðina á Ísafirði og bað um aðstoð. Þess má geta að þegar Jón var búinn að hafa samband við Ísafjörð,
kallaði loftskeytastöðin á Siglufirði í hann og sagði honum að hann mætti ekki nota talstöðina nema í neyðartilfellum.
 
Á Ísafirði var kallað eftir flugvél í eigu Harðar Guðmundssonar flugmanns, en  hún þurfti mjög stutta lendingarbraut.
 
Í millitíðinni hafði Helga tekist, eftir að bangsi ráfaði aðeins frá skýlinu, að ná í úlpuna með skotunum og koma skoti á hann, eftir það voru dagar
hans þar með taldir og var því öllu hættuástandi aflýst. En þrátt fyrir það kom flugvélin með frétta og sjónvarpsmenn og lenti rétt neðan við sumarbústaðinn.
 Þeir komu heim að húsinu og hittu þar fyrir Boggu og strákana og spurðu hana eftir ísbirninum sem hafði verið drepinn þar. Hana rak í rogastans, hún vissi  ekki til að svo væri  og spurði þá hvort þeir vær ekki með öllum mjalla. Skömmu síðar komu bjarndýrsbanarnir heim að bústaðnum og kom þá allur sannleikurinn  í ljós. Þegar björninn var krufinn kom í ljós að í maganum var ekkert nema appelsínurnar sem hann hafði étið.
 
Til fróðleiks má geta þess, að þegar Helgi var kominn niður á bryggju snemma um morguninn, fær hann þá hugmynd að gott væri að hafa skotfæri með, en byssan var um borð í bátnum. Hann snýr því til baka heim til sín og sækir skotin og setur þau í úlpuvasann en, að öllu jöfnu var byssa ekki höfð með í slíkar ferðir. (Einnig var sú saga sögð um Ingólf, að þegar hann hafði augnsamband við bjössa, leysti hann vind svo hressilega að bjössi fékk hálfgert aðsvif og þess vegna fengu þeir svigrúm til að komast í skýlið.  

„Harma ísbjarnardrápið"

Hvað með Vestfirði?

Hvað eiga Vestfirðingar að bíða lengi eftir almennilegum samgöngum?  Nú á að tvöfalda Suðurlandsveg, og bora göng undir Vaðlaheiði.  Ekki er mjög langt síðan gerðar voru lagfæringar á Suðurlandsvegi þar sem gerður var mjög góður 2+1 vegur.  Vegurinn um Víkurskarð er upphækkaður og malbikaður.  Nú má ekki skilja sem svo að ég sé á móti þessum framkvæmdum, en íbúar á sunnanverðum Vestfjörðum mega búa við malarvegi sem ekkert hefur verið gert fyrir síðan þeir voru lagðir fyrir 50 árum eða meira.  Plástrar hér og þar, malbikaður kafli á Barðaströndinni fyrir 12 árum þegar Ólafur Ragnar kom í fyrstu opinberu heimsókn sína þangað, og síðan ekki söguna meir.  Samgöngur milli norðan- og sunnanverðra Vestfjarða eru landi og þjóð til háborinnar skammar.  Þar er yfir tvo varhugaverða fjallvegi að fara, sem eru lokaðir vegna snjóa stóran hluta ársins.  Þegar markmiðið ætti að vera að bora göng sem víðast, þá er bætt á Vestfirðinga einum fjallveginum enn, um Arnkötludal yfir Tröllatunguheiði.  Hefði ekki verið betri kostur að bora göng undir Kollafjarðarheiði, og losna alfarið við fjallvegi á leiðinni milli Ísafjarðar og Reykjavíkur (að vísu frátaldri Bröttubrekku)?  Nú er mér allavega nóg boðið, og skora hér með á hæstvirtan samgönguráðherra að gera nú eitthvað róttækt í vegamálum Vestfirðinga, það væri vafalaust góð mótvægisaðgerð að fara í vegabætur á Vestfjörðum núna, ég hef þá trú að annað muni fylgja í kjölfarið.

Tvöföldun hefst 2009

Meðan við fullmönnum ekki leikskólana, falla aðrar hugmyndir um sjálfar sig

     Ég á svolítið erfitt með að skilja hvert þær stöllur Sigrún Elsa Smáradóttir og Bryndís Ísfold Hlöðversdóttir hafa verið að fara í fjölmiðlum undanfarna daga.  "Mömmugilda" er titill á pistli Bryndísar í Fréttablaðinu föstudaginn 7. mars.  Hún finnur heimgreiðslum til foreldra allt til foráttu.  Það er verið að binda konur heima "á bak við eldavélina" eins og einn fyrrverandi ráðherra komst að orði fyrir nokkrum árum síðan.  Er álitið á sjálfsmati kvenna ekki meira?  Var barátta rauðsokknanna til einskis?  Var kvennalistinn flopp?  Borgarstjórinn er málaður upp sem karlrembusvín, sem telur að staða konunnar sé inni á heimilinu.  Við sama tón kveður í grein Sigrúnar Elsu í Morgunblaðinu þennan sama dag, "konurnar heim og ekkert vesen".  Sú hugmynd að greiðslujafna þjónustuna, burtséð frá því hver veitir hana er að mörgu leyti góðra gjalda verð.  En hún leysir ekki vandann ein og sér.  Ég veit, að konur eru sem betur fer fæstar með svo lítið sjálfsmat, að þær geti ekki með glans, verið á vinnumarkaðnum, eignast öll þau börn sem þær langar til, og nú, þökk sé borgarstjóra, verið heima með þau (eða útvegað sér úrræði á eigin spýtur) eins lengi og þær langar til.  Og hver segir að þetta geti ekki eins verið faðirinn?  Hefur þetta kannski eitthvað með launajafnrétti að gera?  Það sem málið snýst um, er að að er verið að gera fólki kleift að finna önnur úrræði.  Greiðsla upp á 50.000 á mánuði gæti kannski gert það kleift fyrir einn eða fleiri að fá sér a-pair, eða ömmu/frænku sem hætt er að vinna.

 

     Staðreyndin er sú, að þó orðin séu falleg um að það þurfi fleiri leikskólapláss, fjölga úrræðunum, þá er veruleikinn ekki eins fallegur.  Það er ekki nóg að fjölga leikskólaplássum og dagmæðrum, það þarf að manna það sem fyrir er.  Og á meðan þeir leikskólar sem fyrir eru, eru ekki fullmannaðir og senda þarf börn heim í hverri einustu viku, þá er enginn tilgangur með því að hraða uppbyggingu nýrra.  Leikskóli er ekki bara hús/steinsteypa, leikskóli er að stærstum hluta fólk, og þegar það fæst ekki, þá er byggingin tilgangslaus og biðlistarnir lengjast eftir sem áður.

Reynisvatnsás

            Ég held að Reykjavíkurborg sé að læðupokast eitthvað með aðalskipulagið án samráðs við íbúana.  Ég beið í vor (frá því að fyrstu fréttir bárust af yfirvofandi byggingaráformum) eftir því að við fengjum kynningu og tækifæri til að koma með athugasemdir.  Síðan kom fréttin í Morgunblaðinu á miðvikudaginn, auglýsa á lóðirnar í næstu viku.  Ég verð að viðurkenna að mér brá svolítið við.  Ég mundi nefnilega ekki til að þetta hafi verið á aðalskipulagi þegar við keyptum hér í febrúar 2005.  Því hringdi ég nokkur símtöl og spurðist fyrir.  Ég fékk þau svör að þetta hefði jú verið auglýst og ein athugasemd borist frá Skógrækt ríkisins.  Hvar auglýsingin var birt og hvenær veit ég ekki, en mitt næsta skref er að athuga það.  Það var allavega ekki eins vel auglýst og fyrirhuguð bílastæði hér við blokkina.  Einnig var mér sagt að borginni bæri að auglýsa breytingar á aðalskipulagi, og fara með þær breytingar í grenndarkynningu.  En nú er búið að breyta aðalskipulagi og svæðisskipulagi, og enginn vissi neitt.      

            Ein  af ástæðum þess að ég fluttist hér í Grafarholtið var að hér var ég í nálægð við náttúruna og þetta byggingarland við Reynisvatnsás er dágóður partur af því útivistarsvæði sem ég og mín fjölskylda notum okkur.             

            Því spyr ég: Af hverju þarf að fórna landsskika sem búið er að leggja vinnu í að græða upp, þegar nóg er af byggingarlandi annars staðar?  

Gangstéttarraunir

Það hefur verið getraun í gangi undanfarna daga á leið heim úr vinnu.  "Ætli sé búið að steypa?"

 

Forsaga málsins er sú að í fyrravor (2006) var farið að steypa gangstéttir hér í eystri hluta Grafarholtsins.  Vei.. hugsuðum við, maður losnar þá við mölina og leiðindin á bílastæðinu, svo maður tali nú ekki um hvað það er þægilegra að dröslast um með barnakerruna á steyptri gangstétt heldur en í mölinni.  Hvað þá að þurfa ekki að fara út á götu og hætta lífi og limum innan um misfæra bílstjóra.  Það leið og beið fram á haust, það var búið að steypa tvo þriðju öðru megin í Þórðarsveignum, en ekki bólaði á neinum framkvæmdum niður brekkuna hjá mér.  Þetta var eiginlega orðið eins og lítt spennandi framhaldssaga. 

 

Í vor sem leið kom bréf.  Frá Orkuveitunni.  Þeir ætluðu að leggja ljósleiðara.  Sundurgrafin innkeyrsla í nokkra daga, enn meiri möl á bílastæðið.  Ekki bólaði á gangstéttum.  Sá þá að verki hér og þar í hverfinu, bútur hér og bútur þar.  Um miðja síðustu viku birtust þeir.  Nú er búið að loka fyrir allar innkeyrslur, og þeir vinna hér úti eins og þeir eigi lífið að leysa.  Kannski verður búið að steypa á morgun......

 

Ég vona svo sannarlega að þetta sé ekki standard vinnuhraði hjá borginni.  Þessir menn eru nefnilega á launum hjá mér.

 

Það er gott að búa í Grafarholti.