Grafarþögn

     Ég á svolítið erfitt með að skilja hvert þær stöllur Sigrún Elsa Smáradóttir og Bryndís Ísfold Hlöðversdóttir hafa verið að fara í fjölmiðlum undanfarna daga.  "Mömmugilda" er titill á pistli Bryndísar í Fréttablaðinu föstudaginn 7. mars.  Hún finnur heimgreiðslum til foreldra allt til foráttu.  Það er verið að binda konur heima "á bak við eldavélina" eins og einn fyrrverandi ráðherra komst að orði fyrir nokkrum árum síðan.  Er álitið á sjálfsmati kvenna ekki meira?  Var barátta rauðsokknanna til einskis?  Var kvennalistinn flopp?  Borgarstjórinn er málaður upp sem karlrembusvín, sem telur að staða konunnar sé inni á heimilinu.  Við sama tón kveður í grein Sigrúnar Elsu í Morgunblaðinu þennan sama dag, "konurnar heim og ekkert vesen".  Sú hugmynd að greiðslujafna þjónustuna, burtséð frá því hver veitir hana er að mörgu leyti góðra gjalda verð.  En hún leysir ekki vandann ein og sér.  Ég veit, að konur eru sem betur fer fæstar með svo lítið sjálfsmat, að þær geti ekki með glans, verið á vinnumarkaðnum, eignast öll þau börn sem þær langar til, og nú, þökk sé borgarstjóra, verið heima með þau (eða útvegað sér úrræði á eigin spýtur) eins lengi og þær langar til.  Og hver segir að þetta geti ekki eins verið faðirinn?  Hefur þetta kannski eitthvað með launajafnrétti að gera?  Það sem málið snýst um, er að að er verið að gera fólki kleift að finna önnur úrræði.  Greiðsla upp á 50.000 á mánuði gæti kannski gert það kleift fyrir einn eða fleiri að fá sér a-pair, eða ömmu/frænku sem hætt er að vinna.

     Staðreyndin er sú, að þó orðin séu falleg um að það þurfi fleiri leikskólapláss, fjölga úrræðunum, þá er veruleikinn ekki eins fallegur.  Það er ekki nóg að fjölga leikskólaplássum og dagmæðrum, það þarf að manna það sem fyrir er.  Og á meðan þeir leikskólar sem fyrir eru, eru ekki fullmannaðir og senda þarf börn heim í hverri einustu viku, þá er enginn tilgangur með því að hraða uppbyggingu nýrra.  Leikskóli er ekki bara hús/steinsteypa, leikskóli er að stærstum hluta fólk, og þegar það fæst ekki, þá er byggingin tilgangslaus og biðlistarnir lengjast eftir sem áður.

            Því spyr ég: Af hverju þarf að fórna landsskika sem búið er að leggja vinnu í að græða upp, þegar nóg er af byggingarlandi annars staðar?  

Reglurnar eru:

1.  Ég svara með já, nei eða kannski.

2.  Svarendur eru úr leik eftir fimm nei

Góða skemmtun

Ég hef ekki verið virk í pólitík í gegnum tíðina, meira fylgst með mönnum en flokkum.   Á síðustu árum er ein ung kona sem mér finnst standa upp úr í flokki ungra stjórnmálamanna, Margrét Sverrisdóttir.  Hún er skelegg, samkvæm sjálfri sér og ber af sér góðan þokka.

Nú, hvert er þetta að fara?  Mér hefur blöskrað framkoma stjórnar- og þingmanna flokksins í hennar garð undanfarið og ákvað að fylkja liði með henni og hjálpa henni við að koma skikk á flokkinn sinn.  Já, flokkinn hennar, þó að vissulega eigi ekki að kalla stjórnmálaflokka eign einhvers, þá hafa fáir lagt meira til hans en Margrét, bæði í vinnuframlagi og stefnumótun.  Það þarf ekki nema að líta á skoðun andstæðinga í pólitíkinni, sbr. Ástu Möller á heimasíðu sinni:  ,,Margrét hefur verið límið í flokknum, rödd skynseminnar og andlit hans út á við." (Úlfakreppa í Frjálslyndaflokknum).  Í sama streng tekur Þórunn Sveinbjarnardóttir í grein sinni Frjálslyndi karlaflokkurinn (Blaðið 24.01. s. 13): ,,Margrét er afburðamanneskja sem ég hélt að Frjálslyndum þætti sómi að innan sinna raða".

Margrét mætti Magnúsi Þór Hafsteinssyni,  mótframbjóðanda sínum í varaformannsemættið, í Kastljósi í gærkvöldi. Heldur fannst mér málflutningur Magnúsar bágborinn, hans hugmyndir um pólitískar umræður eru að ráðast á Margréti með óljósum ásökunum um hitt og þetta. Núna finnst honum hann greinilega vera afskaplega snjall að lýsa því yfir að hún hafi ekki náð neinum árangri! Honum finnst hann mikill  kall með 300 atkvæði Frjálslynda flokksins á bakvið sig á Akranesi í síðustu sveitarstjórnarkosningum. Og gerir lítið úr 6500 atkvæðum Frjálslyndra í Reykjavík. Hvernig getur varaformaður flokks gert lítið úr stórsigri hans í Reykjavík?

Svo hélt kappinn áfram, sæll yfir að hafa nú náð góðum árangri í sínu kjördæmi í síðustu alþingiskosningum, sem Margrét hafi ekki náð. Gallinn við þennan málflutning er sá, að Margrét fékk miklu fleiri atkvæði í síðustu kosningum en hann, þó svo hún kæmist ekki inn á þing. Misvægi atkvæða er nefnilega svo gegndarlaust, að menn eins og Magnús fjúka inn á þing á meðan fólk með miklu fleiri atkvæði á bak við sig er úti í kuldanum. Væri ekki nær fyrir Magnús að berjast gegn því óréttlæti, í stað þess að hreykja sér af því?  Annað óréttlæti sem ástæða er til að laga strax, er aðgengi þeirra aðila sem vilja ganga í flokkinn og starfa með honum.  Tilraun mín til þess að hringja á skrifstofu flokksins í dag endaði í talhólfi Magnúsar Þórs!  Átti ég að segja honum að ég vildi ganga í flokkinn til að styðja framgang Margrétar innan hans? Mér finnst svarið ,,Hún er úti í bæ" er ég spurðist fyrir um Margréti, ekki lýsa mikilli virðingu fyrir væntanlegum kjósendum, en hann má þó eiga það að hann lét mig hafa GSM símanúmerið hennar.  Og fyrir þá sem vilja ganga í flokkinn þá bendi ég á kosningaskrifstofu Margrétar að Hlíðarsmára 10 í Kópavogi, en þar er hægt að nálgast umsóknareyðublöð.  Vil ég hvetja alla stuðningsmenn Margrétar til að mæta þar og skrá sig, og mæta svo á landsþingið um helgina og styðja hana til allra góðra verka.

Barátta samherja er aldrei góð og alls ekki ef hún er ómálefnaleg og snýst um aðra hluti en hvað og hverjir eru bestir fyrir flokkinn.  Magnús Þór hefur ítrekað haldið því fram að hann og formaðurinn séu að veiða vel á atkvæðamiðunum, sem er mikið rétt en hvort rétt veiðafæri eru notuð er svo annað mál.